De natuurfilm WOLF gaat vandaag in Ede in première, vanaf 15 september is hij in bioscopen te zien. De film toont het leven van welp Scout, die op zoek gaat naar een eigen territorium. Als kijker maak je van dichtbij kennis met de wolvenfamilie en met de rol die de wolf heeft in de Nederlandse natuur.

Filmmaker Cees van Kempen bracht honderden uren in natuurgebieden door. Vermomd als bosje of verstopt in een tentje ving hij met zijn camera's beelden van wolven. Urenlang achter elkaar zo stil mogelijk turen, met de hand aan de knop van de camera. "Het was soms een hel", zegt hij.

Zijn eigen 'mix van hopen en aandacht vasthouden' heeft een variatie aan filmbeelden van wolven opgeleverd, samengebracht in de bioscoopfilm. De opnames zijn gemaakt in Duitsland en op de Veluwe.

Bekijk hieronder het item dat Omroep Gelderland vorige week maakte met de filmmaker:

Welp Scout

Van Kempen begon met filmen nog voordat de wolf in Nederland gevestigd was. Hij heeft honderden uren aan filmen in het veld erop zitten, verdeeld over vier jaar. Samen met twee vrienden, de een filmer, de ander sporenzoeker, werkten ze aan het verhaal van Scout, de welp die je ziet opgroeien in Duitsland en die in Nederland op zoek gaat naar een eigen territorium.

De film brengt je dichtbij de wolf. Als welp kijkt Scout je met grote ogen aan, met de neus zowat op de camera. En vanaf dat moment volg je hem op de voet. De wolf is een beschermd dier, hij is heel schuw, laat zich niet zo snel zien; geen makkelijk onderwerp voor een natuurfilmer. Hoe kreeg Van Kempen het voor elkaar zo dicht op de huid van de wolf te kruipen?

'Je kan een wolf niet sturen'

Met wildcamera's wist Van Kempen ze te lokaliseren, onder andere in het wolvengebied op de Veluwe. Een hele trits aan camera's kwam er aan te pas, Sommigen bemand, sommigen verstopt in boomholtes en onder laagjes takken met mos. Ze hebben een gigantisch aantal uren gedraaid. "En dan nog: we hebben eens drie weken gefilmd op een stukje van 0,7 kilometer, zonder de wolven te zien. We wisten zeker dat ze er zaten." Daarvan zegt hij schouderophalend: "Je kan een wolf niet sturen." En dat wil hij ook niet, lokken met voer bijvoorbeeld is niet ter sprake.

'Water is een magneet'

Met veel geduld en kennis van de dieren lukte het wolven in beeld te krijgen, soms geholpen door bijvoorbeeld een droge zomer. "De droogte maakte het makkelijker om de wolven te vinden. Water is dan een magneet." Goed sporen lezen, hielp de filmmaker ook. De pootafdrukken hielpen natuurlijk, maar ook op andere manieren. Welpen blijken bijvoorbeeld graag plastic flesjes af te kloven.

Van Kempen wilde voor zijn film de wolven niet verstoren. "Ik denk dat ik nul verplaatsingen heb veroorzaakt", zegt hij daarover. "Ik heb veel vanaf de paden gefilmd. De wolven weten dat er daar beweging is." Om zo min mogelijk op te vallen heeft hij overwogen door een hertendrol te rollen om zijn eigen geur te maskeren. Maar het reukvermogen van een wolf is zo sterk; hij verwacht daar geen wolf mee voor de gek te kunnen houden.

Geen documentaire

Met alle beelden die hij van de wolven heeft, is een verhaal gemaakt. "Het verhaal voor de bioscoopfilm is geromantiseerd, maar wel echt. Het is geen documentaire, wel het échte verhaal." Zo is de geboorte van een welp, die ook in de film voorbij komt, niet in het wild gefilmd. "Dat mag niet, en ik wil het niet eens proberen. Je vormt dan een potentieel gevaar voor de wolf en voor jezelf."

Lees ook:

• Wolfwerend raster: ‘Voorkomen dat de wolf went aan het eten van schapen’