Een reebok met een manke poot komt af en toe even buurten in een tuin in Zeegse. Het is de tuin van ROEG!-programmamaker Jan Dijk. Na een aantal jaren blaast de ree er zijn laatste adem uit.

Dijk deelt filmbeelden en vertelt over deze opmerkelijke ree, die jarenlang wist te overleven, ondanks zijn fysieke beperking.

In de tuin

Vlak bij ons huis is een bosje waar regelmatig reeën slapen. Je kunt er de ligplekjes zien, ovale plekken op de grond waar de begroeiing is platgedrukt door het slapende dier. Soms zien we de reeën lopen. Niet vaak, maar een enkele keer komen ze bij ons in de tuin.

Bij de eerste keer, drie jaar geleden, schreef ik in mijn notitieboek: '6 maart 2017. We zien nu regelmatig vier reeën. Drie geiten en een bok. Maar de bok loopt mank. Hij heeft iets aan zijn voorpoot. Hij kan goed meekomen met de rest, dat wel. We denken niet dat we iets kunnen doen. Als we een jager bellen, zijn we bang dat hij de ree doodschiet.'

Een bok dus met een manke poot. Door een aanrijding met een auto misschien? Dat zullen we nooit weten. Het is sneu, maar er is niet veel aan de hand, dacht ik. Hij zag er goed uit en had gezelschap van een stel mooie dames. Dus dat zag er niet verkeerd uit. Of vergis ik me?

Een jaar later, in 2018, hang ik een cameraval op in het landje van de buurvrouw. Er zitten allemaal holletjes in het gras en ik denk dat het een dassenlatrine is. En dat klopt: op de camerabeelden is een paar dagen later heel duidelijk een poepende das te zien. Er komen ook katten en een haas in beeld. Maar ook een ree met een manke poot. Die kennen we.

Twee jaar later, in het voorjaar van 2020, staat het ree ineens onder onze bloeiende kersenboom. Hij ziet er echt slecht uit. Zijn poot bungelt erbij, en hij zit slecht in zijn vacht. Even later verschijnt hij ook op een cameraval. In augustus loopt hij opnieuw in de tuin, maar hij loopt nu anderhalve meter van het huis van de bloemen te eten. Waarschijnlijk is hij zo verzwakt dat hij niet meer weg durft te vluchten. Hij heeft een rustig plekje gevonden, achter een struik, waar hij gaat liggen. Na drie dagen is hij overleden.

Ik breng hem naar een plek in het Drents-Friese Wold waar boswachter Pauline Arends wel vaker dode dieren neerlegt. Een vos merkt de ree op, eet ervan en sleept het kadaver weg. Maar verder zijn het vooral de maden die het lijk opvreten en de aaskevers. En dat gaat heel snel - na twee weken is er al bijna niets meer over.