Boswachter Pauline Arends dronk een kop thee in haar tuin en kreeg bijzonder gezelschap. Ineens zag ze een grote weerschijnvlinder naast haar, op een zakje thee. "Het was echt bijzonder en raar", zegt ze.

Arends is net terug van een vakantie in Estland, waar ze de grote weerschijnvlinder vaak zag. Deze vlindersoort had het rond de eeuwwisseling in Nederland erg moeilijk, maar de soort breidt zich weer uit en er zijn de laatste jaren meer waarnemingen. Maar nog steeds zie je ze in Drenthe niet zo snel. 

Euforie
Arends: "Ik zag de vlinder niet aankomen, was te veel verdiept in mijn boek. Dus ook geen idee hoe lang deze er al zat. Omdat ik net uit Estland terug was, voelde het eventjes ‘gewoon’, om daarna snel plaats te maken voor euforie. Nog nooit de vlinder bij mij op het erf gezien en al helemaal niet op de thee."

Op zoek naar zout
Het mannetje van de grote weerschijnvlinder heeft vleugels met een blauwpaarse glans. Het vrouwtje glanst niet en is bruin. De vlinders leven hoog in de bomen, de mannetjes komen naar beneden om te drinken. Drinken doet hij van plassen, dode dieren, poep, soms zelfs zwetende mensen. Hij verzamelt zo zout dat hij nodig heeft om bij de paring over te dragen, zodat de eitjes zich goed kunnen ontwikkelen. Vrouwtjes komen veel minder vaak naar beneden, het is dus best speciaal dat er eentje landde naast Arends.