Hoe is het om langere tijd op een afgelegen plek te wonen en werken? Boswachter Aaldrik Pot en zijn vrouw Nicolette Branderhorst woonden vier maanden op Rottumerplaat. Zij inventariseerden de flora en fauna op het eiland. Over hun avonturen en belevenissen schreven zij het boek ‘Terug naar Rottumerplaat’.

Naast het in inventariseren van de flora en fauna op het eiland brachten ze ook de verstoring door vliegtuigen in kaart, probeerden ze het vuil op te ruimen dat aanspoelde op het strand en bewaakten ze het eiland tegen ongewenst bezoek, zoals surfers of mensen met zeilschepen.
 
Dagelijks leven
In het boek beschrijven Aaldrik en Nicolette het dagelijkse leven op een onbewoond eiland. Zij probeerden zo eenvoudig mogelijk te leven.
 

Dag 26 – 23 april – 8.24 uur De vraag die ons het meest gesteld wordt is of we ook iets missen. Qua onderdak en voedsel niet echt. Het huis is eigenlijk van alle gemakken voorzien, al is het allemaal wat verouderd en valt er af en toe iets uit of ergens vanaf, maar dat kun je ook weer redelijk makkelijk zelf herstellen. Nicolette mist, behalve het live contact met vrienden, familie en collega’s, eigenlijk niet zoveel. Ik (Aaldrik) heb het af en toe wat lastiger met het ontbreken van bos. Of beter gezegd, van beschutting en luwte.

Scholeksters
Tijdens hun verblijf komen ze ontelbaar veel vogels tegen. Aaldrik en Nicolette zijn vooral geïnteresseerd in de scholekster. Het gaat niet goed met deze vogel. Ten opzichte van de jaren zeventig is er nog maar dertig procent van de populatie over. Aaldrik en Nicolette volgden dagelijks vijfendertig geringde scholeksters. Zij observeerden hoeveel kuikens de paartjes kregen en wat de reden was als het broedsel mislukte.
 
In het boek vertellen ze ook over hun worstelingen. Met hun aanwezigheid op het eiland verstoren ze namelijk de vogels en andere dieren.
 

Dag 77 –  15 juni – 17.20 uur Leven en dood zijn hier naaste buren. Terwijl we genieten van de jonge scholeksters die geboren zijn bij paar SE001, zien we in de verte, een paar honderd meter buiten de kolonie, een dode zeehondenpup liggen. Vermoedelijk is dit het jong dat gisteren nog voor onze opgang lag. Het water in de Westgeul is over het algemeen te ondiep voor zeehonden. Het leek ons erg onwaarschijnlijk dat de moeder de pup hier nog zou kunnen bereiken. We besloten het daarom in de wadkar te doen en in de buurt van de kolonie op de hoge wal te leggen. Bij hoogwater zou de moeder de pup wel terug kunnen vinden, was onze gedachte. Maar een gedachte, hoe mooi ook, wordt lang niet altijd werkelijkheid.

 
Aaldrik maakte op Rottumerplaat een aantal vlogs. Klik hier om ze te bekijken!